Ali Baba!

Op dit moment zitten we in de Souk-bus (lokale bus) van Beni Mellal richting Fez. Dat wil zeggen, ik zit met pen en papier afgewisseld met zweetdruppels in een bus zonder airco, een buitentemperatuur van zo'n 45 graden en een 'verfrissende' Sahara-wind door de openstaande deur. Ondanks dat we naast elkaar zitten, zitten we zo ver mogelijk uit elkaar. Lichamelijk contact is niet toegestaan. We hebben nog een bodempje water in de fles voor de komende 6 uur. Rantsoeneren voor gevorderden.

De ochtend dat we uit Essaouira naar Marrakech wilden gaan, hadden we precies onze luxe bus met airco gemist en zochten we een andere bus. Bij het lokale busstation iets later begonnen verschillende mannen naar ons te roepen. Onze backpacks werden achterin in de bus gegooid en we moesten snel naar boven waarna de bus meteen vertrok. We hadden geen idee wat er allemaal gebeurde. 4 uur later kwamen we aan in Marrakech.

In Marrakech ging het iets minder soepel. Diezelfde middag gingen we de markt op, kregen slangen in onze nek (zie foto's) en werden daarna zodanig voor het blok gezet dat ik dit gerust de duurste foto ooit mag noemen. We hadden onderweg in de bus een MacDonalds gezien en hadden met deze temperaturen wel zin in een McFlurry, dus gingen we op pad. Deze bleek echter vanwege de Ramadan dicht te zijn en dat voorlopig nog wel even te blijven. Ons besluit: de medina van Marrakech, bekend om de oneindige steegjes en wirwar van straatjes, zeer geschikt om in te verdwalen. En ook al beschikken wij over zeer veel zelfvertrouwen, waren wij na zo'n 2 a 3 minuten compleet de weg kwijt.
'Bad ideas make for great stories.'
De vriendelijke Mustapha wilde ons wel even de weg wijzen en hoefden daar geen geld voor. Dat is wat hij zei althans. Aangezien wij goed van vertrouwen zijn volgden wij hem, bevonden wij ons even later in een verlaten steegje waar wel nog toevallig een vriend van hem stond. Hij wilde een heleboel geld van ons en ik ging natuurlijk met hem in discussie. Dit gaf ons wat tijd hem te observeren en een plan van aanpak op te stellen.
Mustapha is een stevig gebouwde kerel met littekens werkelijk overal en leek te graaien naar een object in zijn zak. Zijn vriend was niet veel kleiner en we vroegen ons af hoeveel meer vrienden in de buurt waren. Ons slotakkoord: we hebben afgedingd op de 'beroving', hem een kwart van het geld gegeven en vervolgens de benen genomen.
Hier zijn we nog best goed mee weg gekomen (ik droeg het tienvoud + pinpas + paspoort op mijn lichaam), maar we waren nog steeds verdwaald.
Al gauw boden vele anderen 'niet'-gidsen zich aan en besloten het om te draaien. 20 dirham (ca. 2 euro) voor de jongen die ons naar het hoofdplein kon brengen. Deal.
We liepen weer achter iemand aan, zeer achterdochtig en iets minder van vertrouwen, maar er was al een hand op geschud.
20 minuten later, leeg steegje, hij kreeg 20 dirham, maar zijn 3 andere vrienden die er ineens ook waren wilden ook geld zien, die waren tenslotte ook meegelopen.
Opnieuw ging ik de discussie aan (schijnbaar niet heel effectief in Marrakech) tot een jongen mij begon te duwen. Aangezien deze wat meer van mijn grootte was en bevochten leek begon ik wat tegengas te geven. Het was toch echter duidelijk dat wij in de absolute minderheid waren en iedereen elkaar hier helpt.
Dus zijn we akkoord gegaan met iets minder wisselgeld.
Even later waren we veilig in het hotel.

De volgende dag hadden we een lange trip geboekt via een organisatie uit de Lonely Planet inclusief echte gids, 4x4, prachtige zandpaleizen die we per kameel benaderden. Met oase, zandduinen, sahara-wind, prachtige uitzichten en een zelfgevouwen sjaal op mijn hoofd.
Ali Baba is mijn naam.

Zo werd en word ik genoemd op de straten van Marrakech en ook daar buiten. Waarschijnlijk vanwege mijn rode baard die goed groeit in deze weersomstandigheden. Beetje jammer alleen van de zeer verse buscrash in de hoge Atlas-bergen. Een bus was van de weg geraakt en lag gekreukt op z'n kop halverwege de berg. Geen idee hoeveel passagiers en of iemand het overleeft heeft.
Helemaal jammer aangezien wij de volgende ochtend met een vergelijkbare bus richting Ouzoud zouden vertrekken. Over de 'gevaarlijkste weg' van Marokko. We knepen 'm een beetje.
Mam, ik gun je een goede nachtrust, daarom vertel ik het nu pas.

Overigens gaat de bus waar we nu in zitten ook wel rakelings langs de wegrand met een dal van zo'n 80-100 meter ernaast.
Onderweg naar Ouzoud belandden we nog met z'n 8'en in een taxi (past prima in een kleine Mercedes) met een Duits/Nederlands stel en verbleven we op een camping opgezet door Nederlanders. Dit was heerlijk.
Ouzoud beschikt over mogelijk de grootste en mooiste waterval die ik ooit heb gezien. Prachtige wandelpaden en rotsige bergwanden van ik gok zo'n 60 meter die zich perfect uitleenden van een adrenaline-geinduceerde klimpartijen (uitglijden = vrije val op rotsen onder waterval). Het water was ijskoud en de uitstekende rotsen leenden zich ideaal voor een mooie duik. Niet te diep, want volgens de locals duikt er gemiddeld 1 keer per week iemand zich dood. Het was alweer maandag en de afgelopen week heeft iedereen het nog overleeft.
Die avond waren we uitgenodigd voor muntthee bij het kampvuur bij het verblijf van dat stel en ook hier gingen we wat overmoedig naar op pad. Het verblijf zou volgens onze campingeigenaren aan de andere kant van de volgende heuvel zijn (zo'n 2 km) en er liepen een paar ezelpaadjes ongeveer die kant op. 'Onderweg zijn er wel valse honden die vaak los zijn, dus neem stokken en stenen mee. Wel om te raken. Als ze aanvallen moet je ze maar dood maken. En zou wel voor het donker gaan, anders zie je schorpioenen, slangen en schorpioenspinnen (zo groot als een flinke handpalm!) niet meer zo goed.' Top.
Mathijs liep met een flinke stok en een mooie, pijnlijke steen in zijn handen. Ik liep als een holbewoner met een stok en het grootste kampeermes wat ik bij me heb.
Na een paar 100 meter hoorden wij links van ons geblaf. Stuk of 3 honden gok ik, niet klein. Ze renden vrij in de verte over het weiland recht op ons af. Op wat stoeipartijen na heb ik nog nooit met een hond gevochten, laat staan een doodgestoken. En ondanks het misschien wel een gaaf verhaal zou zijn, hadden wij die behoefte ook niet echt.Dus wij weken van het pad af de andere kant op.
Toen werd het snel donker en was er nergens meer een pad te bekennen. Zelfs de betreffende heuvel waren we kwijt en van alle schaduwen in het licht van de zaklamp werden we heel zenuwachtig. Rechts hoorden we ineens ook geblaf van enkele zware rakkers die ons waarschijnlijk hadden geroken. Shit. Welke zijn dan die valse honden, links of rechts? We zaten aardig klem en waren de weg kwijt.
Na een telefoontje en wat lichtsignalen van de juiste heuvel, konden we toch verder en kwamen we in de buurt. Eenmaal tussen een paar huizen belde ik opnieuw en hoorden we direct naast ons een telefoon overgaan. Duits, Nederlands en Engels werd door elkaar gesproken en de thee was heerlijk.

Nu zitten we in de hobbelige bus (je zou m'n handschrift nu eens moeten zien) vanuit Beni Mellal naar Fez. We wilden eigenlijk ergens anders op de bus stappen, maar daarvan konden we de naam niet uitspreken, dus dan maar niet.
Bij een tussenstop kon ik even naar buiten rennen voor een fles water, zodat we iets meer vocht hebben.
We rijden nu door het binnenland van Marokko waar de sociale controle sterk merkbaar is. Een jongen die blijkbaar niet aan de Ramadan doet stak een sigaret op waarna de hele bus tekeer ging en wij herhaaldelijk als voorbeeld werden gebruikt, vermoedelijk in de context van 'zij roken toch ook niet!'. Mijn arabisch is wat minder als ze met ruim 20 man door elkaar schreeuwen, dus zeker weten doe ik dit niet.
Vanuit Fez gaan we door naar Meknes en vervolgens Rabat, om daar het suikerfeest te vieren. Dat is het plan.

Marokko is heel saai en er gebeurt nooit iets.

Liefs,
Ali Baba