De tijd tikt

Mijn vluchtticket is gewijzigd en ik vlieg nu definitief woensdag 9 mei vanuit Jakarta. Dat betekent dat ik donderdag 10 mei alweer in Nederland zal aankomen. Wat voor mij nu 3 weken overhoudt hier in Indonesie. Dat wordt reizen op hoge snelheid!
Het gaat inmiddels al wat beter. In Ubud leerde ik een Nederlands meisje kennen die al 2 maanden in Indonesie zat en haar vriendje studeert samen met nog een andere jongen op Java en kwamen naar Bali als 'vakantie'. Heb de afgelopen week dus vooral besteed met rustig aan doen in Kuta, veel surfen en vooral ook heel veel strand. Scooters huren en op weg naar het volgende surfstrand! Niet heel inspirerend voor niet-surfers.

Nu zit ik in Lovina, in het noorden van Bali, wat tot nu toe lijkt op een kuuroord voor oude vrijgezelle mannen die hier maar hun geluk in de liefde zoeken. Vanochtend sprong ik achterop een scooter die me naar een busstation bracht bij Denpasar. Daar pakte ik de lokale bus (was de enige blanke) naar het noorden en stapte vervolgens daar over op een kleiner busje die me wel heel lokaal werd (stapelen met Indonesiers, en ik ben best groot voor Indonesische begrippen). In de bus ontmoette ik een wat decadenter aandoende Indonesische vrouw die me meenam naar Lovina en ik moest gelijk haar Duitse man en zijn Duitse vrienden leren kennen die allemaal een jonge Indonesische vriendin hebben (zie mijn mening over Lovina). Nu wil, vooral die vrouw, mij overal bij hebben en me alles laten zien, terwijl ik niet zo'n bijzondere behoefte heb om hier echt bij te horen. Maar ik red me wel. Ik slaap nu 2 nachten hier en dan wil ik door naar Java!
De bustocht vond ik zelf eigenlijk erg leuk aangezien deze langs prachtige uitzichten over sawa's (rijstvelden) voerde en veel liet zien van het echte, plattelands Indonesie. Waarbij de bevolking natuurlijk redelijk verbaast reageerde op een blanke in de bus.

Indonesie voelt voor mij heel anders dan Australie en Nieuw-Zeeland en daarom heb ik in de bus een 'dagboek'-achtig stukje geschreven op een stuk papier dat ik nog had;

"De bus kachelt door terwijl scooters en auto's om ons heen draaien. Ik zit voorin, naast de bestuurder, die net klaar is met z'n 2e sigaret waarvoor ik hem dankbaar ben aangezien ik niet meer in de rook hoef te zitten. Mijn backpack ligt helemaal achterin en ik kijk dan ook regelmatig (nu weer) achterom om 'm in de gaten te houden. Tuurlijk zit ik voorin. Ik ben blank (en dus ook rijk volgens de Indonesiers). Bovendien had ik net een verhitte discussie, waarmee ik onder andere de bestuurder stoorde die aan het genieten was van z'n 1e sigaret buiten, over het feit dat ik de scooter die mij naar de bushalte bracht 50.000 Rupiah heb gegeven en mij werd verteld dat de bus naar Lovina of Singaraja, is mij nog steeds niet helemaal duidelijk, 100.000 was en dat dus heb betaald. Nadat mijn backpack van hand tot hand ging, sneller dan mijn ogen konden volgen, en uiteindelijk dus achterin de bus belandde en ik voorin plaats nam omdat die plek mij (als blanke waarschijnlijk) werd toegewezen, sloeg ik mijn Lonely Planet open omdat ik het al aan de hoge kant vond. 30.000 staat er. Van Ubung station, Denpasar naar Singaraja. Bingo! Ik ga naar buiten om het aan de kaak te stellen. De buschauffeur zegt vervolgens dat het nu 50.000 is. Heb ik vrede mee, wil wel andere 50.000 terug. Die ging naar de scooter, wordt mij duidelijk gemaakt nadat 4/5 andere mannen er bij zijn betrokken omdat niemand goede zinnen kan maken in Engels. Ik heb de scooter ook al 50.000 gegeven. Discussie wordt vermoeiend, ik geef het op. Geen zin meer. De buschauffeur zegt dat we gaan en neemt plaats achter het stuur. Hij biedt me voor de 2e keer een sigaret aan en steekt zelf z'n 2e op.
Ik kijk nu nogmaals achterom. Nieuwe mensen in de bus, je weet maar nooit. Het is warm, heel warm. Zoals al de hele week op Bali. Ik raak er al meer aan gewend en zo ook aan het feit dat ik 's nachts een paar keer wakker wordt met een plasje zweet op mijn borst. In de bus is het nog te doen. Er stroomt warme lucht langs mijn linkerknie en ik weet toch dat ik stink. Heb gelukkig wat water. Kijk weer achterom. Iedereen staart mij aan als ik omkijk en hoogstwaarschijnlijk ook als ik dat niet doe. Ze vragen zich vast af wat ik hier aan het opschrijven ben. Vanwege het schokken van de bus en de taal is het denk ik nog onbegrijpelijker voor hen dan het harde Indonesisch de buschauffeur met een man achter hem praat. Nu ga ik naar buiten kijken. Ik ben op dit stuk nog niet geweest."

Deed een poging tot illustreren hoe ik het hier een beetje beleef.
Ik ga er nu in ieder geval nog 3 topweken van maken en zal zo nu en dan eens wat laten horen!

Liefs,
Jacob