Slechts het eind van het begin

Het zit er bijna op. Vanavond vertrek ik richting het vliegveld en dan heb ik morgen nog een dagje Singapore. Donderdag 10 mei zal ik via Londen rond 15.35 op Schiphol, Amsterdam aankomen. Bizar. Gelukkig heb ik goed kunnen genieten van mijn laatste week. Dit mede dankzij het feit dat ik het paradijs heb gevonden. En dat paradijs heet Pangandaran.
Nadat ik tegen het eind van de middag met de bus aan kwam, ben ik vrijwel meteen m'n bed ingedoken. Zo kon ik energie sparen voor de volgende dag. En dat had ik ook nodig! Want, Pangandaran bleek een uitstekende surfspot. Vooraan rolden constante nette golven binnen. Een paar kilometer naar het westen waren extreem hoge golven te vinden (5/6 meter) die vrijwel alleen maar met tow-in surfen werd besurfed (waarbij je door een jetski de golf ingetrokken wordt omdat ze te groot zijn om erin te peddelen). En ging je iets naar het oosten vond je mooie krullende golven van ongeveer 2/3 meter die helaas een flink koraalrif onder water verborgen. Aangezien ik nieuw was in Pangandaran ging ik eerst maar even vooraan uitproberen hoe de stroming, golven en beschikbare surfboards in elkaar zaten. Uiteindelijk heb ik die dag 7 uur in het water gelegen omdat het allemaal wel heel erg beviel (had een 6'4" thruster-shaped shortboard voor de surfers onder ons). De volgende dag besloot ik het National Park eens te verkennen met het oog op dat ik vrijdag zou gaan doorreizen en ik toch ook iets meer van de omgeving moet zien. Na een paar uurtjes mooie foto's schieten, grotten bekijken en wandelen door oude Japanse bungalows had ik het na de zoveelste aanval van verschillende soorten apen (houdt NOOIT je lunch in je hand als je door een Indonesisch bos loopt) wel gezien en besloot ik aan het strand maar een palmboom in te klimmen, wat kokosnoten naar beneden te gooien en in ruil daarvoor een local te regelen die met een groot kapmes er eentje voor mij openslaat, en te gaan genieten van de verse kokosmelk in de hangmat. De volgende dag, weer surfen! Ditmaal had ik mijn kleine boardje ingeruild voor een enorm vliegdekschip (9 foot(3m) softop longboard, wat erg groot is voor een klein mannetje als ik). Was benieuwd hoe dat ging. Het idee achter een groter board is dat je veel makkelijker een golf kan pakken maar veel moeilijk sturen is. Tot gebeurde iets aparts. Ik reed al een tijdje op een golf totdat ik een poging deed tot een scherpe bocht. Het lukte, wonderbaarlijk. Eenmaal parallel aan de golf surfend begon de golf over mij heen te krullen tot een zogenaamde 'barrel'. Hij was wel klein dus moest ver door mijn knieen, maar de locals zeiden dat ze nog nooit iemand die zo klein is, zo'n groot board een barrel hebben zien insturen. Dankzij mijn grote verbazing dat de golf over mij heen begon te krullen, leunde ik iets te ver in de golf en nam ik een mooie duik. Het mocht niet te lang duren. In surftaal: ik nam een late bottom turn naar rechts op een golf die weer groen werd en de golf begon een right-handed barrel te vormen (vreemd op een beachbreak waar tot dan toe alleen maar close-outs waren). Ik ging ver door mijn hurken en hield de linkerrail vast, waarbij ik waarschijnlijk iets te hard eraan trok en de golf in viel. Deze bijzondere actie viel op bij de local surfers en ik was binnen. De volgende dagen namen ze me mee naar de geheime 'spots' en kon ik gratis van hun boards gebruik maken. 's Avonds was het hangen op het strand met kokosnoten, fruitjuices of andere tropische drankjes en de surfsessie van de dag nabespreken. Op de laatste surfdag (afgelopen zondag), ja ik had mijn doorreis al een beetje geestelijk en uiteindelijk ook praktisch aan de kant gezet, kreeg ik het voor elkaar om een geleende surfplank te breken op het rif. Zelf gelukkig niks, maar de plank was op 1/3 vanaf de top door midden. Ik moest natuurlijk wel betalen voor de reparatie wat uiteindelijk zo'n 22 euro was (dat ze dat repareren!?). De laatste dag ben ik met 3 andere Nederlanders en een Canadese de Green Canyon per boot en scooter gaan verkennen en uiteindelijke resulteerde het in flinke zwempartijen, rotsklimmen en uiteindelijk ook van die rotsen weer het water inspringen. Later gingen we 'Bodyraften' waarbij je met een veiligheidshesje van watervallen afspringt, er weer onderdoor zwemt en met de stroming laat meevoeren. We hebben ook nog kunnen zien hoe van suiker uit palmbomen het bekende Indonesische drankje 'Arak' wordt gemaakt en hoe de bekende speelpoppen voor de Indonesische poppenkastspelen in elkaar worden gezet vanaf een boomstam. Goede laatste dag Pangandaran.
Nu zit ik in de grote stad Jakarta, erg druk maar vol met verschillende culturen met ook een grote populatie uit Kameroen tussen de backpackers. Het is grappig om te bedenken dat ik in dezelfde wijk zit als waar de huidige Amerikaanse President Barack Obama 4 jaar naar school is geweest en heeft gewoond.
Nu heb ik toch maar een klein kamertje geboekt op advies van grote vriend Stan, omdat ik mij wel heel moe (al 2 slechte nachten en stonden mij dan nog een nacht op het vliegveld en in het vliegtuig te wachten) en erg vies voelde. Hij drong nog aan op een plekje met zwembad, maar die zijn niet onder de 70 euro per nacht te vinden. Dus dat sla ik even over.
Vandaag Jakarta, vannacht vertrek ik rond 2 uur 's nacts Indonesische tijd richting het vliegveld. Morgen zal ik een dag in Singapore besteden. Het is mogelijk om een gratis visum voor 96 uur te krijgen (ben waarschijnlijk niet de enige reiziger die daar voor langere tijd strand). Dan vertrek ik morgenavond laat weer richting Europa.
Ik zou nu kunnen zeggen 'dit was het dan'. Maar dat zou een leugen zijn, want dit is slechts het eind van het begin. Ik heb even goed mogen proeven van de vrucht genaamd de wijde wereld en het smaakt naar meer!
De afgelopen 6 maanden waren ongelofelijk. De meest chaotisch, zwaarste en bizarste maanden. Maar vooral ook de meest indrukwekkende bijzondere en geweldige maanden van mijn leven (tot nu toe ;) ). Ik ben dan ook erg blij en dankbaar dat ik dit allemaal heb kunnen doen.
Het resultaat van mijn reis:
Ik heb een baard, een tijdelijke tattoe op mijn rug, ben afgevallen, aangekomen, afgevallen, aangekomen (netto denk ik hetzelfde als bij het begin) en ik vrees dat ik nauwelijks volwassener ben.
Ik ben in Australie, Nieuw-Zeeland, Indonesie en Singapore (voor een dag dan) geweest. In alle landen heb ik nog zoveel redenen om een keer terug te gaan en daar zal ik in de toekomst ook naar streven.
Ik heb in extremen geleefd. Van een slaapzakje in the middle of nowhere waar binnen een straal van 100 km geen eten beschikbaar is en ik het moest doen met water van een beekje gefilterd met mijn t-shirt. Tot slapen in de bush-bush waar ik achteraf geluk heb gehad er heelhuids uit te komen. Tot weer slapen in een 4-sterren hotel en verkoopwerk verrichten in pak met m'n collega's betaald door mijn baas, tot weer slapen op straat, en ja, wat eten uit de prullenbak vissen.
Tijdens deze bizarre situaties heb ik mensen uit:
Noorwegen, Zweden, Finland, Rusland, Letland, Estland, Litouwen, Oekraine, Denemarken, Wit-Rusland, Polen, Tsjechie, Slowakije, Hongarije, Bulgarije, Moldavie, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, Nederland, Belgie, Frankrijk, Ierland, Schotland, Noord-Engeland, Engeland, Wales, Portugal, Spanje, Italie, Griekenland, Cyprus, Turkije, Albanie, Marokko, Egypte, Nigeria, Kenia, Zimbabwe, Kameroen, Zuid-Afrika, Mongolie, China, Saudi-Arabie, Iran, Irak, Israel, Syrie, Qatar, Verenigde Arabische Emiraten, Thailand, Cambodja, Vietnam, Indonesie, Pakistan, India, Maleisie, Sjanghai, Hongkong, Singapore, Zuid-Korea, Tibet, Japan, Groenland, IJsland, Canada, Verenigde Staten, Mexico, Belize, Colombia, Venezuela, Peru, Bolivia, Brazilie, Chili, Argentinie, Uruguay, Paraguay, Polynesie, Australie, Nieuw-Zeeland en zelfs een meisje uit Paaseiland ontmoet! En dit is alleen wat ik me nog kan herinneren, ik heb het niet bijgehouden. Deze bizarre situaties waarin je elkaar soms ontmoet, scheppen juist vaak ook een band. Van deze mensen heb ik dan ook een aantal goede vrienden overgehouden. Iedereen was stuk voor stuk inspirerend en had zijn of haar eigen verhaal te vertellen. Uit vrijwel elk verhaal - iedereen heeft wel iets vervelends meegemaakt in het leven - blijkt ook toch maar weer wat een ongelofelijke toffe vrienden, familie, toffe zussen + aanhang (en aangeborene) en vooral ook toffe ouders ik heb (mag best eens gezegd worden).
Juist om deze reden is het goed dat ik weer naar huis ga (en misschien ook om weer geld te verdienen, studie te regelen, etc.).
Het was geweldig en ben daarvoor een aantal mensen (vooral die ik onderweg heb ontmoet) erg dankbaar (Mathijs, als je dit leest, bedankt voor onze bizarre maar fantastische avonturen! Dat we nog veel samen mogen beleven and I'll definitely see you at Schiphol! Have a good one in Oz, buddy!!).
Wat ik nog heb geleerd: Dream big! De wereld kent geen grenzen. Doe eens gek, ga ervoor en het resultaat zal er zijn! Durf te genieten van het leven!
En wat een wijze zus zei voordat ik vertrok en ook nog tijdens mijn reis: 'Doe niet wat ik niet zou doen, maar doe vooral wat ik wel zou doen!'
Daar kan ik me wel in vinden :).

Deze avonturier houdt het voorlopig voor gezien.
Het hoofdstuk eindigtn het boek begint.
Ik heb genoten.
Ik geniet nog steeds.
Ik ben gelukkig.
Ik ga naar huis.

Liefs,
Jacob