Welkom in Indonesie

Hehe, ik kan nu eindelijk zeggen dat ik Indonesie ben. Een heel ander land dan Bali, waar mensen tenminste nog oprecht op buitenlanders (ik ben vrijwel de enige) reageren en het dus niet overspoeld is met toeristen. Alleen mijn idee om mij onopvallend tussen de locals te bewegen en wat mij te krijgen van het dagelijkse Indonesische leven in de kleine straatjes en steegjes blijkt toch lastiger dan ik dacht. Zeker, ik eet tussen de meest gewone mensen op straat en de Indonesische keuken is heerlijk! Maar ik val nogal op. Inmiddels ben ik te vinden op zo'n 100 foto's, heb tientallen handtekeningen uitgedeeld,tientallen telefoonnummers gelregen (geef mijn nummer nooit af, weet wel beter) en verschillende huwelijksaanzoeken, waarvan sommigen door de ouders zelf voorgesteld. Heb, zeker in de wat lokalere dingen, continu een groep 'paparazzi' achter me aan lopen. Niet helemaal wat ik had verwacht, maar, op een paar argwanende blikken van jongens na, ook toch wel een grappige uitkomst.
Als ik uiteindelijk iemand heb gevonden die een paar woordjes engels kan (wat meer dan: hello sir/ mister, can I have picture. I think you're cute!) en mijn verhaal kan delen, verklaren ze me voor gek. Waar mijn reizen en plannen als 18 jarig jochie die alleen reist in Australie en Nieuw-Zeeland nog enigszins als avontuurlijk en gedurft werd ervaren, word ik compleet tot idioot gedoopt. Meerdere malen vroegen ze me wat ik thuis mis dat ik de wereld in trek. Waarop mijn antwoord is; ik mis thuis helemaal niks, ik heb alles wat mijn hart maar begeerd. Ik miste alleen de wereld en daarom ben ik gaan reizen. Waarna ze me erg nikszeggend aankijken.
De cultuur is mooi hier, zwaar Islamitisch, maar is juist wel zo 'leuk'. Ik ben wel mijn naam 'Yakub' hier erg dankbaar aangezien de meeste denken dat ik ook moslim ben en dan makkelijker zich opemstellen (ik ontken meestal niet, jammer om ze kwijt te raken). Malang, waar ik nu zit, is wel leuk. Schoon en redelijk toegankelijk voor buitenlanders, ookal moest ik naar 4 verschillende banken en ook de Centrale Bank om mijn traveler cheque in te wisselen, omdat mijn Nederlandse pinpas het niet doet en het even duurt voordat geld is overgemaakt op mijn australische rekening, en niemand ook maar een beetje engels snapt en volgens mij nog nooit eerder van een traveler cheque had gehoord... Maar het is gelukt!
Nu is de overboeking weer niet goed gegaan, waar ik een uur mee bezig ben geweest. Maar reizen zou reizen niet zijn zonder al de chaos! En aangezien ik nog maar 16 dagen heb, geniet ik er maar extra van.
De armoede hier in Indonesie valt gelukkig mee, veel Indonesiers hier zijn vele malen rijker dan ik (niet zo moeilijk met huidige situatie). Voor de paar bedelaars die er zijn koop ik meestal wat sate ayam (kipsate) terwaarde van 5 eurocent per satestokje om toch nog wat goede wil te laten zien en mensen niet te boos naar mij te laten kijken als ik ze voorbij loop.
Ik weet dat als ik thuis kom ik een huis, een bed, familie, vrienden en waarschijnlijk (hopelijk ;) ) ook wat te eten heb. Kan ik net zo goed (als blanke beroemdheid hier) wat van dat geluk proberen te delen (met mate!).
Het Indonesische leven draait er vooral om dat je je niet te druk moet maken, dus dan doe ik dat niet.
Ik geniet zoveel als ik kan van de komende weken (inclusief een hele dag Singapore als stopover omdat ik 16 uur moet wachten, dan blijf ik niet op het vliegveld).
Ik zal nog wel eens wat laten horen!

Liefs,
Yakub