Ho-ly shit

Holy shit, Bali is een ware vuurdoop.
Ik kwam op het vliegveld aan waarna ik na het proberen van heel veel manieren om mijn Visa on Arrival te betalen eindelijk door mocht. Bij de douane was ik verbaast dat mijn bagage werd getild door mensen van het vliegveld, wat een service. Na een paar meter stopten ze ineens en wilden ze geld hebben. STOM, had ik kunnnen weten van mijn ervaringen in Bolivia, Turkije en Vietnam. Aangezien ik natuurlijke als blutte reiziger niet veel geld had, moesten ze het doen met 2 australische dollar. Waren ze niet blij mee, maar ik had het gevoel van steek het muntje in (...). Eenmaal buiten overkwam me de chaos van alle honderden taxi/scooter/mini-bus-chauffeurs wat me weer deed denken aan Vietnam. Alleen nu was er niemand bij me die voor mij de normale prijzen kon noemen. En aangezien ik zeker wist dat ik werd afgezet, duurde het 2 uur voordat ik uiteindelijk met een taxi-chauffeur eens werd. Uiteindelijk waarschijnlijk toch teveel betaald, maar werd het opgegeven moment wel zat.
Eenmaal in de stad Denpasar bij een saai hotel afgezet nam ik maar een kamer, om van het geregel af te zijn. Er was niemand anders en in de hele stad was geen niet-Indonesier te bekennen. Na 3 uur rondvragen naar enige touristeninformatie (waar iedereen ook al geld voor wil, even zeggen dat het om de hoek is) en 1000 aanbiedingen om mij te rijden en de stad te laten zien, had ik het eindelijk gevonden. Ik had al gelijk gemerkt dat ik in Denpasar niet zoveel te zoeken had en wilde dus naar de bus naar Ubud vragen voor morgen in de hoop daar wat mede-reizigers te treffen. Guess what, NIEMAND sprak Engels, Duits, Frans, Nederlands of welke taal dan ook waarmee ik nog een beetje mee kan communiceren. Zelfs als ik woorden aanwees in het woordenboek als Bus, Bushalte, Tijden, Ubud, Morgen, snapte ze er nog niks van en kreeg ik een heel verhaal in Bahasa Indonesia.
Terug naar het hotel, via de markt om natuurlijk afgezet te worden op een zak appels en dan een klein tentje op de hoek van de straat Nasi Goreng besteld. Alles is een spel met geld voor Indonesiers als het om blanke toeristen gaat. Zo vroeg ik hoeveel een klein portie Nasi Goreng was, 30.000 Rupiah. Dat vond ik vrij duur en ik bood 7.000, waar ze meteen mee instemde. Balen, alsnog teveel betaald. En natuurlijk gepakt op een drankje voor 4.000 Rupiah, wat belachelijk veel is. Had ik kunnen weten. Ik voelde me echt de 'gringo' van de stad en kinderen renden continu achter me aan met gebaren dat ze geld wilden. Als ze half eens wisten hoe blut ik ben... haha
De volgende dag zocht ik mijn weg opnieuw door de stad, dit keer met ook mijn grote backpack en merkte alweer vrij snel dat als je eerst weigert van hun dienst gebruik te maken, ze je de verkeerde kant op wijzen. Eerst dus weg vragen en dan pas zeggen dat je 100m ook wel kunt lopen. Aan toeristeninformatie heb je ook niks, aangezien ze niet snappen wat je wilt en bovendien een fooi willen voor het niet Engels kunnen! Uiteindelijk achterop een scooter gesprongen, backpack op het stuur en op naar Ubud en het toerisme! Moet toch wel van het reizen genieten en heb met de scooterrijder nog een redelijke prijs kunnen afspreken. En het was dan ook leuk om van het drukke verkeer deel uit te kunnen maken.
Nu zit ik in Ubud en dat is ook niet helemaal wat ik zoek. Weliswaar meer toeristen, maar vooral oudere stelletjes waarmee je niks kunt. Overnachten gebeurt in homestays, waar je je eigen kamer hebt. Saai! Zo ontmoet ik nooit andere mensen. Uiteindelijk op straat maar 2 Australische oudere vrouwen gevraagd waar toch die backpackers zijn en zij verwezen me naar Kuta, weer de andere kant op van Denpasar.
Om eerlijk te zijn voel ik me best rot, in m'n eentje een beetje de 'rijke' buitenlander uit hangen en ga dan ook alles doen om morgen naar Kuta te komen en wat gezelligheid te vinden!
Bali is desondanks best mooi en heeft veel weg van mijn ervaringen in Vietnam.
Een Vlaamse vriend zij laatst nog iets heel moois over mijn reizen: ik leid een arm, maar rijk leven.
Dat is zeker waar en ik probeer er alles uit te halen wat ik kan, ook al gaat het met ups en downs, zoals alles in het leven!
Vele vragen trouwens over waar mijn foto's blijven. Ze staan (bijna) allemaal op facebook!
Tot nu toe alleen nog maar Australie en Nieuw-Zeeland, maar Indonesie zal snel volgen!
Heb trouwens ook een nieuwe Indonesisch telefoonnummer, waar jullie me altijd op kunnen bereiken: +6281936228817
Je mag altijd bellen of sms'en!
Liefs vanuit Bali,
Jacob