Mijn leven is een film

Daar ben ik weer! Nu vanuit Greymouth, een plaatsje aan de westkust op het zuidereiland.
What happend the last couple of weeks:
Eenmaal aangekomen in Napier over een prachtige route bleef ik er slechts een nachtje omdat de stad voor mij niet zoveel te bieden had.
Ik zette mijn fietstocht voort naar Hastings, in de richting van Wellington. Na zo'n 80 km begon het langzaam te regenen en als kampeerder zijnde ging ik snel opzoek naar een plekje om mijn tent op te zetten. Ik kwam aan bij een cafe waar ik wat rondvroeg over mogelijke kampeer/slaapplekken waarna een dronken zwerverige aandoende vent mij een slaapplek bij hem thuis aanbood. No thanks!
Ik regelde uiteindelijke een routebeschrijving naar het eerstvolgende plaatsje waar een camping en hotel zou zijn.
Onderweg zag ik een bordje met een bed in een klein dorpje en besloot die dan maar uit te checken wat resulteerde in doorverwijzing naar een vrouw in een rolstoel die een caravan in haar tuin had staan en die eerder wel eens wat Duitsers en een Fransman onderdak erin had geboden. Prima! Voor 20 dollar kreeg ik ook nog eens een goede maaltijd van het restaurant en een fantastisch ontbijt erbij.
Eenmaal aangekomen probeerde de vrouw mij te overtuigen van samenzweringstheorien van de Amerikaanse overheid rondom de ramp van 9/11 en hoe de economische crisis alleen maar de schuld is van rijke mannetjes aan wie de overheid geld geeft en dat onder andere op die manier Griekenland en de euro zo in de problemen zit. Dat liet ik niet op mij zitten en heb met mijn VWO economie de basis van het overheidssysteem voor haar uitgetekend en uitgelegd hoe dat niet mogelijk kan zijn en waar de propaganda-makers informatie weglaten zodat het lijkt alsof het allemaal de schuld is van de hoge heren.
Ze heeft de tekeningen in een hoes in een map gestopt en gaat er later nog eens voor zitten, case closed.

De volgende dag reed ik door naar het plaatstje waar ik eigenlijk heen ging en sprak ik af met oude vriend Mathijs, die dezelfde kant op ging en blijkbaar al 2 weken bij mij in de buurt was. Samen hebben we maar gelift naar Wellington (was nog zo'n 300 km), omdat er zware storm was voorspeld en auto's werd afgeraden niet de weg op te gaan, 3 keer raden of ik dan zin heb om te fietsen...
Uiteindelijk stopte een in Wellington wonende Zimbabwaan (bijnaam: Zim) die ook de fiets mee kon nemen en mij zo'n 4 dagen fietsen bespaarde. Hij nodigde ons gelijk maar uit voor een groot studenten-themafeest bij hem thuis uit. Wat verder gebeurde in Wellington, blijft in Wellington (het was een goed feest ;) ).
Na een paar dagen in Wellington besteed te hebben kwamen mijn ouders even langs die ook door NZ aan het rondtouren zijn in een campervan en hebben samen met hen de oversteek gemaakt naar het Zuidereiland en het Abel Tasmanpark bezocht. Vanuit Westport ben ik gisterochtend vertrokken weer op de fiets om langs de prachtige kust naar Greymouth te rijden, waar ik nu in mijn hostel zit waar ik even een dag pauze ga houden. De bergen hier zijn nogal vermoeiend.
Ik ben vandaag sinds ik hier vanmiddag aangekomen ben al 3 keer op straat zomaar omgevallen omdat ik niet meer fatsoenlijk op mijn benen kan staan en het soms onmogelijk is mijn knieen te buigen.
Morgen een dagje rust en de stad Greymouth bewonderen. Daarna begint mijn laatste tocht naar Christchurch.
Een weg door de bergen genaamd the Arthur's Pass moet mij naar mijn eindbestemming brengen.
Het leuke aan die weg is dat het waarschijnlijk een van de zwaarste wegen om te fietsen van Nieuw-Zeeland en omliggende landen is (informatiebureau) en dat je eerst naar zo'n 920 meter klimt. Dan naar beneden gaat tot onder zeeniveau, en dan weer omhoog mag tot 924 meter.
Dit over zo'n 300 km met vrijwel geen rechte stukken, dat wordt nog leuk.
O ja, supermarkten, kleine voedselwinkeltjes of wat dan ook is er niet. Heel misschien kan ik mijn water bijvullen in het plaatstje Arthur's Pass, in het midden van de route en anders moet ik onderweg maar een waterval of stromend water zien te vinden.
Het fietsen is niet altijd makkelijk en zeker niet omdat ik nu op water en brood leef.
Heb nu een mooie speer kunnen maken waarmee ik vissen vang (al een paar keer gelukt, maar ze weten steeds te ontsnappen!) en een vuurtje kunnen maken om mij warm te houden. Vandaag was het zo'n 25-30 graden Celsius overdag, maar koelt het af tot zo'n 5 graden 's nachts bij heldere lucht.
De dag ervoor was een en al regen en een vieze natte boel (ook niet leuk).
Het is allang geen gevecht meer met de weg en de bergen. Het is vooral moeder natuur die me af en toe (zeg maar altijd!) een beetje tegen zit en me test. Als het het niet regent, is er een brandende zon. Als het niet ijskoud is en ik met 3 lagen en een slaapzak in mijn bed lig, stikt het wel weer van de zandvliegen en de muggen (vannacht ook rare beestje die door het gaas van mijn tent heen konden komen :S) en als het een keer niet zo bergachtig is en eindelijk wat vaart wil maken, heb ik wel sterke tegenwind of erg slecht wegdek.
Maar het is zo ongelofelijk mooi! Ik kan van elke bocht een foto maken en laten afdrukken als ansichtkaart. Soms is het zo perfect mooi dat het bijna eng is. Watervallen langs de weg die zelfs soms over de weg heen kletteren, 300 meter afgronden die volgroeid zijn met prachtige varens en palmbomen totdat mooie rotsformaties de zee vullen en een bijzonder mooi branding vormen.
Kijk ik omhoog, vliegt er een arend voorbij langs hoge rotsen die verdwijnen in de wolken en kijk ik opzij, kan ik kilometers ver kijken over de zee, rivieren en/of bergen.
Het is angstaanjagend mooi hier.
Zulke contrasten zorgen voor zulke verschillende emoties per meter die je fietst. Het maakt je gek, maar je weet dat je dit niet snel meer gaat meemaken. Het voelt alsof ik af en toe in een combinatie-film zit van Into the Wild en BBC's Earth.
Het voelt alsof mijn leven een film is.

Ik ga in ieder geval genieten van vanavond en morgen en dan zien we wel weer hoe het gaat lopen.
Wish me luck en ik zal weer wat later horen als ik in Christchurch ben!

Liefs,
Jacob